رگ تک که به صورت فناوری‌های رگولاتوری نیز شناخته می‌شود، عبارت است از مدیریت فرآیندهای رگولاتوری[1] صنایع مالی به‌وسیله فناوری. پایش، گزارش و کنترل انطباق با الزامات رگولاتوری سه کارکرد اصلی این خدمات است که به صورت کم‌هزینه‌تر و کاراتر از شیوه‌های سنتی از سوی ارائه‌دهندگان این خدمات ارائه می‌شود. این خدمات به نهادهای مالی و بانکی به‌عنوان بهره‌برداران از مقررات و همچنین نهاد یا نهادهای رگولاتوری به‌عنوان کنترل‌کننده مقررات قابل‌ارائه است. در واقع موضوع انطباق و الزام آن با مقررات، فرآیند پیچیده‌ای است که هم نهاد رگولاتوری برای پایش و کنترل آن و هم نهادهای مالی و بانکی برای اطمینان حاصل کردن از انطباق با مقررات تصویب‌شده، ناگزیر از بهره‌برداری از فناوری در این خصوص هستند. حضور بازیگران نوظهور متعدد، سرویس‌های متنوع قابل‌ارائه به کاربران، داده‌های انبوه تولیدشده، تعدد مقررات مصوب از سوی رگولاتوری و سخت‌گیری بیشتر در خصوص انطباق با مقررات – و به صورت کلی پیچیده‌تر شدن اکوسیستم مالی- محرک‌های اصلی ارائه چنین خدماتی برای ارائه‌دهندگان و بهره‌برداری از سوی نهاد رگولاتوری و نهادهای مالی و بانکی محسوب می‌شوند. اگر کاربران نهایی و سرویس‌دهندگان اعم از بانک‌ها و نهادهای مالی و شرکت‌های نوپای فین تک را به‌عنوان دو نود اصلی بازار خدمات مالی و فناوری‌های مالی در نظر بگیریم، نهاد رگولاتوری به‌عنوان تنظیم‌گر بازار، سومین نقش‌آفرین اصلی اکوسیستم فناوری‌های مالی محسوب می‌شود. هدف و در واقع فلسفه وجودی چنین نهادی، کنترل و تنظیم بازار در جهت حفظ حقوق مصرف‌کننده است. بدین منظور این نهاد با اختیارات قانونی که دارد باید بستر قانونی مناسب استفاده از خدمات برای کاربر را ایجاد نماید. پیشگیری از تخلفات احتمالی ارائه‌دهندگان خدمات، یکی از مهم‌ترین اقداماتی است که باید از سوی این نهاد صورت گیرد. از سویی دیگر، هر ارائه‌دهنده‌ای در بازار خدمات مالی و بانکی، الزامات و مصوبات رگولاتوری را باید در راستای تحقق حقوق مصرف‌کننده رعایت و اجرا نماید. برای مثال یکی از مهم‌ترین الزامات نهاد رگولاتوری بر بانک‌ها، نهادهای مالی و شرکت‌های نوپا، گزارش دهی های مختلفی است که باید به صورت دوره‌ای و یا مقطعی ارائه شود. در گذشته کنترل، نظارت و تدوین مقررات با کمترین نیاز به فناوری از سوی نهاد رگولاتوری قابل انجام بوده و انطباق با مقررات نیز از سوی فعالان بازار مالی و بانکی طی فرآیندهای ساده‌ای صورت می‌گرفته است. حال با توجه به ظهور خدمات بسیار متنوع به‌ویژه خدمات داده محور مالی و مشارکت بیشتر کاربران در فضای مجازی، حساسیت موضوع حقوق مصرف‌کننده بیش از پیش شده است. بهره‌برداری از فناوری، به‌عنوان راهکاری که هم به رگولاتوری در تدوین و کنترل اجرای مقررات می‌تواند کمک کند و هم دغدغه ارائه‌دهندگان خدمات مالی را در خصوص تطابق با رگولاتوری کاهش می‌دهد، مطرح است.

یکی از بارزترین کاربردهای رگ تک، استفاده از قابلیت‌های فناوری در موضوع شناخت مشتریان است. در این خصوص از سوی نهاد رگولاتوری الزامات و مصوباتی با هدف پایش مشتریان و پیشگیری از پول‌شویی به بانک‌ها و نهادهای مالی ابلاغ شده است. ارائه‌دهنده خدمات رگ تک، می‌تواند با بهره‌برداری از فناوری‌های کلان داده و یادگیری ماشین، به این نهادها در تحلیل رفتار و شناسایی بهتر مشتریان و به دنبال آن کنترل بیشتر روی موضوع پول‌شویی کمک نماید. به‌عنوان نمونه دیگری از خدمات رگ تک، ارائه‌دهنده این خدمات می‌تواند پایش هرگونه فعالیت پر ریسک آنلاین نظیر تقلب را با کمترین صرف زمانی به نهادهای مالی ارائه دهد تا در این صورت، اقدام پیشگیرانه مطلوب برای آن اجرا شود.

بدین ترتیب فعالان حوزه مالی و بانکی می‌توانند از خدمات نوین رگ تک که شامل به خدمت گرفتن فناوری‌های مختلف در تسهیل و تسریع فرآیندهای رگولاتوری است، بهره‌مند شوند. استفاده از این خدمات، نهاد رگولاتوری را نیز در جهت اهداف خود به‌ویژه دغدغه‌های مرتبط با اجرا و کنترل مقررات توانمندتر می‌سازد.  

[1] https://www.investopedia.com